កាលពីព្រេងនាយ មានបុរសពីរនាក់ ម្នាក់ឈ្មោះ អាខិល ម្នាក់ឈ្មោះ អាខូច នៅស្រុកទីទៃពីគ្នា គំនិតដោយខ្លួន ។ អាខូច ជុះអាចម៍ដាក់ពេញពាង ១ ហើយយកអាចម៍លាក់បិទភ្ជិតយ៉ាងល្អ មិនឲ្យក្លិនចេញក្រៅបាន ។ អាខិលធ្វើកាំបិត ១ ផ្លែប៉ុនចង្កឹះអកកំបោរដងប៉ុនកដៃ ស្រោមធំវែងមួយលូក ។ អាខិលស្ពាយកាំបិតនោះដើរទៅលក់ អាខូចក៏ពុនពាងអាចម៍នោះដើរទៅលក់ដែរ ។ អាខិលទៅទេពីនេះ អាខូចមកពីនោះ ជួបគ្នាកណ្តាលផ្លូវអាខូចពពាយនាយថា “អ្នកអើយទិញផ្អករបស់ខ្ញុំយកទៅពិសា ផ្អកចាវយ៉ាងល្អ ស្ងោរក៏បាន ចំហុយក៏បានឆ្ងាញ់ណាស់” ។ អាខិលឆ្លើយថា “ទាល់តែលក់ដាវដាច់ គ្មានលុយទិញ បើខ្ញុំដូរជាដាវនេះ ព្រមដូរឬទេ?” ។ អា ខូចឃើញដាវនោះវែង ក៏ឆ្លើយថា “ដូរក៏ដូរ” ។ អាខិលប្រគល់ដាវឲ្យអាខូចហើយអួតថា “ដាវខ្ញុំនេះមុតបំផុត មេដែករបស់ខ្ញុំផង បើត្រូវការម្តងចាំហូតកាប់ អ្នកឯងកុំប្រញាប់ហូតមើល បើហូតលព្រើលៗស៊កទៅវិញមិនចុះទេ ដាវខ្ញុំពូកែ ខ្ញុំស្តាយរបស់ខ្ញុំ បើកុំតែខែនេះក្រម្ហូបណាស់កុំអីខ្ញុំមិនដូរទេ” ។ អាខូចក៏ប្រគល់ពាងអាចម៍ឲ្យទៅអាខិល ហើយហាមថា “ផ្អកខ្ញុំនឹងក៏ល្អដែរ ដល់ពេលស៊ីចាំបើកយកមកចំហុយ កុំអាលបើកមើលក្រែងវាស្អុយរុយបែង ក្រែងវាធុំក្មសស៊ីមិនទាន់អស់វាទៅជាខានឆ្ងាញ់ នឹកឃើញជីដូនជីតា បានតែខ្វាស៊ីឆៅ” ។ អាទាំងពីរបែកគ្នាទៅដល់ផ្ទះ រាល់ខ្លួនហើយតឿនប្រពន្ធថា “ដណ្តាំបាយទៅ អញបានផ្អក” ប្រពន្ធថា “បានផ្អកពីណា?” ។ អាខិលថា “ដូរដាវគេៗថាផ្អកចាវគេឆ្ងាញ់ពិសាណាស់” ។
ប្រពន្ធក៏ពេញចិត្តនឹកថា “បើប្តីចេះធ្វើកាំបិតដូរផ្អក” ស្ទុះភ្លែតទៅយកចានដួសបាយ ហើយកាន់កាំបិតយ៉ាងកំរិលក៏កិលទៅជិតពាងផ្អក យកកាំបិតគាស់អាចម៍លាក់នោះរបើកឡើង ហើយលូកខ្វាបានមួយក្តាប់ ដាក់ផ្លាបទៅក្នុងចាន សល់នៅដៃប៉ុន្មានក៏លិតផ្លប់ភ្លក់មើល ងើបមុខឡើងលើថា “យី ផ្អកចាវអ្វីក៏ស្អុយដូចអាចម៍ គ្មានឆ្អឹងគ្មានសាច់ ក៏ខ្វិចក៏ខ្វក់ហ្មត់ផងយ៉ាងហ្នឹង ធ្វើផ្អកត្រីអ្វី?” ។ ប្តីថា “ក្រែងត្រីពោ” ។ ប្រពន្ធក៏លូកកូររាវរកក្បាល លូកបានពាក់កណ្តាលក្អួតចង្អោរជាង ២០ វក ។ ដឹងជាក់ជាអាចម៍មិនមែនផ្អក បកបន្ទោសទៅម្ចាស់ដើម ឆ្អើមលេបបាយមិនរួច ។
និយាយពីអាខូចត្រេកអរណាស់ ដើរទៅផ្ទះអួតប្រាប់ប្រពន្ធថា “អាចម៍ ១ ពាងដូរបានដាវ ១ ដែរ” ទទួលខឹងនឹងឆ្កែវាច្រាសស្លឹកគ្រៃ កន្ត្រាក់ដាវលោតទៅដល់ដី បំរុងនឹងកាប់ឆ្កែសំលាប់ ក៏ចាប់ដកដាវហូតខ្វាច់ ឃើញផ្លែដាវនេះខ្លីកំប៉ិច គេចឡើងទៅលើផ្ទះ បង្ហាញប្រពន្ធមើលសើចទាំងពីរនាក់ សើចហើយប្រាប់ប្រពន្ធថា “ប្រាជ្ញាអានេះស្មើនឹងអញៗទៅបបួលវាធ្វើសំឡាញ់ គ្រាន់រកស៊ីពីរនាក់នឹងបានមាសប្រាក់ដោយងាយ” ។ លុះទៅប្រទះនឹងអាខិល ដើរពីនាយសើចពព្រាយនិយាយសួរថា “ឯងទៅណា?” ។ អាខិលឆ្លើយថា “អញមកសុំឯងធ្វើសំឡាញ់” ។ អាមួយក៏ថា “អញមកសុំឯងធ្វើក្លើដែរ” ហើយក៏សុខចិត្តដើរពីរនាក់ទៅដល់ផ្ទះមហាសេដ្ឋីម្នាក់ចាស់ជរាឈឺ ស្លាប់ គេដាក់ក្នុងក្តារមឈូសបំរុងបូជាថ្ងៃស្អែក ចំណែកកូនចៅនិងប្រពន្ធយំសោកគ្រប់គ្នា វេលានោះអាទាំងពីរស៊ើបសួរអ្នកដើរខាងក្រៅថា “អ្នកណាស្លាប់បានជាគេយំ?” ។ គេប្រាប់ថា “មហាសេដ្ឋីស្លាប់” ។ អាទាំងពីរនាក់គិតគ្នាថា “ឯងត្រូវក្លែងសំបុតមួយច្បាប់ទៅប្រាប់ថា “សំបុត្រសេដ្ឋីឲ្យមកយកទ្រព្យរបស់ អញបន្លំលបចូលដេកក្នុងមឈូសអំពីលើខ្មោចសេដ្ឋីតនឹងឯង” ។ អាមួយក៏ទៅបន្លំដេកដូចគំនិត ។ អ្នកនៅជិតមិនបានឃើញមិនបានដឹងដ្បិតភ្នែកខំសម្លឹងប្រឹងឈ្ងោកមើល ក្រាំង សូត្រព្រះធម៌ កូនចៅតូចធំរវល់តែយំសោក ។ អាខូចដើររកក្រដាស់បានធ្វើសំបុត្រក្លែង កាន់ដើរទៅសំដែងសូត្រឲ្យគេស្តាប់ថា សំបុត្រអំពីមហាសេដ្ឋីប្រាប់មកថា “ចៅខូចកំសត់តាំងពីតូចជាកូនធម៌ ឥឡូវអាពុកជរាហើយ កូនអើយ! ចូរទៅយករបស់ទ្រព្យទុកចាយឲ្យសប្បាយចិត្តចុះ” ។ កូនចៅស្រីប្រុសគេមិនសុខចិត្ត ព្រោះដ្បិតគ្មានត្រាគ្មានហត្ថលេខាសេដ្ឋី ។ អាខូចឆ្លើយថា “ខ្ញុំសូមសន្យានឹងអស់កូនចៅអញ្ជើញទៅហៅ ទៅសួរលោកចុះ បើលោកស្តីនោះខ្ញុំត្រង់ពិត បើលោកស្ងៀមនោះខ្ញុំក្លែងបញ្ឆោតទេ” ។ កូនសេដ្ឋីកូនភ្លាមទៅស្រែកឪពុក ។ អាខិលឆ្លើយថា “អើ!” ។
កូនសួរថា “ឪពុកបានឲ្យសំបុត្រទៅកូនធម៌មកយករបស់មែនឬ?” ។ អាខិលឆ្លើយថា “អើ! កូនអញឈ្មោះអាខិលវាមកហើយឬ?” ។ កូនឆ្លើយថា “ទានប្រុស ! មកហើយ” ។ អាខិលថា “អើ! មើលយករទេះមួយធំ ក្របីមួយនឹមទឹមរទេះនោះ ហើយយកមាសប្រាក់កែវកងសំពត់អាវ វាល់ផ្ទុកក្នុងរទេះឲ្យល្មមតែក្របីនោះអុសរួច បានប៉ុន្មានឲ្យវាយកទៅចុះ” ។ កូនចៅស្រីប្រុសចាញ់ឧបាយកល អាខិលអាខូច ក៏ខឹងនឹងខ្មោចសេដ្ឋីស្លាប់ ហើយចេះស្តីហៅអស្ចារ្យ ឥឡូវនឹងបើកក្តារឲ្យច្បាស់ចាស់ៗហាមប្រាមថា “មើលមុខខ្មោចមិនបាន ខ្លាចដេកយប់ទៅមមើមមាយ” ម្ល៉ោះហើយក៏ជឿជាក់ យកសំពត់អាចស្លៀកពាក់ និងកន្ទេលពូកខ្នល់ខ្នើយ ហើយថែមតុថាសចានល្អៗ អំបិលប្រហុក ៤ ក្រឡ អង្ករ ៥ ការុង ដាក់ផ្ទុកទៅឲ្យអាខូចអាខិល បង្វិលរទេះយ៉ាងធំ ជជែកយំទឹកភ្នែកឲ្យដោយខឹង ដោយបញ្ជោរទាំងប្រុសទាំងស្រី ហើយក៏ដឹកក្របី ១ នឹមទឹមរទេះប្រគល់ឲ្យអាខូចទៅ ។ អានោះត្រេកអរឡើងបររទេះចេញទៅ អ្នកទាំងអស់ដែលនៅតែជ្រួលមិនស្រួលចិត្ត ព្រោះដ្បិតខឹងនិងស្តាយ ។ អាខិលលួចនាយអាយលបចេញប្រិច រត់តាមទៅបន្តិចក៏ទាន់រទេះ ហើយនិយាយគ្នាថា “យើងបានទ្រព្យរបស់ តែទាស់នឹងឃ្លានបាយ បើឈប់ដណ្តាំបាយនៅរៀងអាយក្រែងមិនស្ងាត់ ខ្លាចោរតាមមកប្លន់យកទ្រព្យមួយរទេះ បើដូច្នោះឯងឈប់ចាំអញៗទៅសុំបាយគេស៊ីខ្លះយកមកឲ្យឯង” ។ អាមួយព្រមហើយអាមួយក៏ដើរទៅរកថ្នាំតាមផ្លូវ យកមកលាយបាយឲ្យពុលស្លាប់អន្តរាយ នឹងយកទ្រព្យរបស់នោះតែម្នាក់ឯង ។ ឯអាមួយនៅចាំរទេះក៏ធ្វើខ្វាវដាក់ស្ទាក់ផ្លូវបម្រុងឲ្យ ត្រូវអានោះស្លាប់ នឹងយកទ្រព្យតែម្នាក់ឯងដែរ ។ វេលានោះអាមួយទៅសុំបាយគេស៊ីៗរួចហើយសុំមួយចានផ្ញើរសំឡាញ់ គេមិនកំណាញ់ក៏រកស្លឹកចេកខ្ចប់ឲ្យ មានទាំងត្រីអាំងផង ។ អានោះក៏លាគេដើរចេញមក ហើយយកថ្នាំប្រឡាក់បាយ មកដល់ខាងអាយក៏ត្រូវនឹងខ្នារនោះស្លាប់ អាមួយដើរប្រញាប់ចាប់បាយស៊ីទើបនឹងស្កាំ អាសិរពិសថ្នាំក៏ពុលស្លាប់បន្ទាប់គ្នា ។ ឯក្របីនោះក៏អូសរទេះចូលព្រៃរតេករតោក ទៅជ្រកក្នុងទឹកត្រពាំង ប្រឆាំងចាប់ខ្សែទាមដេកតាំ្រទឹកទៅ ។ ដល់វេលាព្រឹកមានបុរសម្នាក់ដើរទៅឃើញទ្រព្យរបស់ទាំងអស់នៅក្នុង ព្រៃនឹកម្តងភ័យ នឹកម្តងអរ ថាឯងអ្នកក្រមិនដែលប្រទះទ្រព្យច្រើនណាស់ដូច្នេះ បើលៃយកទៅរបស់ខ្លួនក្រែងពុំបានសុខ ក៏រុញរទេះសំរុកទៅទុកក្នុងព្រៃ ចងក្របីជាប់ត្រឡប់ទៅវិញ ហើយក៏ពិសោធន៍មាយាទប្រពន្ធ ដោយគិតថា “បើលាក់នឹងយករបស់ទាំងនោះទៅជូនរាជការផែនដី ប្រយោជន៍ដើម្បីឲ្យសុខខ្លួន” ។ គិតហើយដើរទៅដល់ផ្ទះ ក៏កុហកប្រាប់ប្រពន្ធថា “អញជុះអាចម៍ម៉ិញៗមានសត្វក្អែកមួយ ហើរចេញពីក្តិត តែឯងអាណិតបិទមាត់ឲ្យឈឹង កុំឲ្យនរណាគេដឹងមួយជាពីរ តែចូលត្រចៀកគេវាបែកការណ៍អាក្រក់ណាស់ កើតមានជំនុំជម្រះសួរទៅសួរមក ហើយគ្មានទាំងសាក្សីាបានដឹងនឹងអាង ក្រែងគេយកអញទៅឆ្កាង ឬយកទៅដាក់គុក” ។ ប្រពន្ធមិនលាក់ទុកក៏ដើរប្រាប់គេថា �មានក្អែកពីរ ហើរចេញពីក្តិតប្តីអញ តែឯងកុំមាត់” មេមួយទៀតមិនអត់ទៅប្រាប់គេថែមថា “ក្អែក ៥” ប្រាប់លើសៗតគ្នាដរាបដល់ក្អែក ១០ ។ រឿងនោះក៏ជ្រួតជ្រាបទៅដល់ព្រះមហាក្សត្រៗត្រង់ចាត់ប្រើអាមាត្យឲ្យ ស្រាវជ្រាវរកដល់បុរសនោះៗ ក៏ថ្វាយបង្គំគាល់ស្តេច ទ្រង់ឆ្ងល់ត្រាស់សួរថា “មែនឬមិនមែន” ។ បុរសក្រាបទូលថា “ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំកុហកប្រពន្ធចង់ដឹងចិត្ត ព្រោះដ្បិតឃើញទ្រព្យច្រើន” ។ បុរសនោះក្រាបទូលដូចខាងលើ ហើយក្រាបបង្គំលាទៅទឹមរទេះយកមកថ្វាយស្តេចៗ ទ្រង់ព្រះរាជទានឲ្យបុរសនោះពាក់កណ្តាលៗដាក់ឃ្លាំង ៕
ប្រពន្ធក៏ពេញចិត្តនឹកថា “បើប្តីចេះធ្វើកាំបិតដូរផ្អក” ស្ទុះភ្លែតទៅយកចានដួសបាយ ហើយកាន់កាំបិតយ៉ាងកំរិលក៏កិលទៅជិតពាងផ្អក យកកាំបិតគាស់អាចម៍លាក់នោះរបើកឡើង ហើយលូកខ្វាបានមួយក្តាប់ ដាក់ផ្លាបទៅក្នុងចាន សល់នៅដៃប៉ុន្មានក៏លិតផ្លប់ភ្លក់មើល ងើបមុខឡើងលើថា “យី ផ្អកចាវអ្វីក៏ស្អុយដូចអាចម៍ គ្មានឆ្អឹងគ្មានសាច់ ក៏ខ្វិចក៏ខ្វក់ហ្មត់ផងយ៉ាងហ្នឹង ធ្វើផ្អកត្រីអ្វី?” ។ ប្តីថា “ក្រែងត្រីពោ” ។ ប្រពន្ធក៏លូកកូររាវរកក្បាល លូកបានពាក់កណ្តាលក្អួតចង្អោរជាង ២០ វក ។ ដឹងជាក់ជាអាចម៍មិនមែនផ្អក បកបន្ទោសទៅម្ចាស់ដើម ឆ្អើមលេបបាយមិនរួច ។
និយាយពីអាខូចត្រេកអរណាស់ ដើរទៅផ្ទះអួតប្រាប់ប្រពន្ធថា “អាចម៍ ១ ពាងដូរបានដាវ ១ ដែរ” ទទួលខឹងនឹងឆ្កែវាច្រាសស្លឹកគ្រៃ កន្ត្រាក់ដាវលោតទៅដល់ដី បំរុងនឹងកាប់ឆ្កែសំលាប់ ក៏ចាប់ដកដាវហូតខ្វាច់ ឃើញផ្លែដាវនេះខ្លីកំប៉ិច គេចឡើងទៅលើផ្ទះ បង្ហាញប្រពន្ធមើលសើចទាំងពីរនាក់ សើចហើយប្រាប់ប្រពន្ធថា “ប្រាជ្ញាអានេះស្មើនឹងអញៗទៅបបួលវាធ្វើសំឡាញ់ គ្រាន់រកស៊ីពីរនាក់នឹងបានមាសប្រាក់ដោយងាយ” ។ លុះទៅប្រទះនឹងអាខិល ដើរពីនាយសើចពព្រាយនិយាយសួរថា “ឯងទៅណា?” ។ អាខិលឆ្លើយថា “អញមកសុំឯងធ្វើសំឡាញ់” ។ អាមួយក៏ថា “អញមកសុំឯងធ្វើក្លើដែរ” ហើយក៏សុខចិត្តដើរពីរនាក់ទៅដល់ផ្ទះមហាសេដ្ឋីម្នាក់ចាស់ជរាឈឺ ស្លាប់ គេដាក់ក្នុងក្តារមឈូសបំរុងបូជាថ្ងៃស្អែក ចំណែកកូនចៅនិងប្រពន្ធយំសោកគ្រប់គ្នា វេលានោះអាទាំងពីរស៊ើបសួរអ្នកដើរខាងក្រៅថា “អ្នកណាស្លាប់បានជាគេយំ?” ។ គេប្រាប់ថា “មហាសេដ្ឋីស្លាប់” ។ អាទាំងពីរនាក់គិតគ្នាថា “ឯងត្រូវក្លែងសំបុតមួយច្បាប់ទៅប្រាប់ថា “សំបុត្រសេដ្ឋីឲ្យមកយកទ្រព្យរបស់ អញបន្លំលបចូលដេកក្នុងមឈូសអំពីលើខ្មោចសេដ្ឋីតនឹងឯង” ។ អាមួយក៏ទៅបន្លំដេកដូចគំនិត ។ អ្នកនៅជិតមិនបានឃើញមិនបានដឹងដ្បិតភ្នែកខំសម្លឹងប្រឹងឈ្ងោកមើល ក្រាំង សូត្រព្រះធម៌ កូនចៅតូចធំរវល់តែយំសោក ។ អាខូចដើររកក្រដាស់បានធ្វើសំបុត្រក្លែង កាន់ដើរទៅសំដែងសូត្រឲ្យគេស្តាប់ថា សំបុត្រអំពីមហាសេដ្ឋីប្រាប់មកថា “ចៅខូចកំសត់តាំងពីតូចជាកូនធម៌ ឥឡូវអាពុកជរាហើយ កូនអើយ! ចូរទៅយករបស់ទ្រព្យទុកចាយឲ្យសប្បាយចិត្តចុះ” ។ កូនចៅស្រីប្រុសគេមិនសុខចិត្ត ព្រោះដ្បិតគ្មានត្រាគ្មានហត្ថលេខាសេដ្ឋី ។ អាខូចឆ្លើយថា “ខ្ញុំសូមសន្យានឹងអស់កូនចៅអញ្ជើញទៅហៅ ទៅសួរលោកចុះ បើលោកស្តីនោះខ្ញុំត្រង់ពិត បើលោកស្ងៀមនោះខ្ញុំក្លែងបញ្ឆោតទេ” ។ កូនសេដ្ឋីកូនភ្លាមទៅស្រែកឪពុក ។ អាខិលឆ្លើយថា “អើ!” ។
កូនសួរថា “ឪពុកបានឲ្យសំបុត្រទៅកូនធម៌មកយករបស់មែនឬ?” ។ អាខិលឆ្លើយថា “អើ! កូនអញឈ្មោះអាខិលវាមកហើយឬ?” ។ កូនឆ្លើយថា “ទានប្រុស ! មកហើយ” ។ អាខិលថា “អើ! មើលយករទេះមួយធំ ក្របីមួយនឹមទឹមរទេះនោះ ហើយយកមាសប្រាក់កែវកងសំពត់អាវ វាល់ផ្ទុកក្នុងរទេះឲ្យល្មមតែក្របីនោះអុសរួច បានប៉ុន្មានឲ្យវាយកទៅចុះ” ។ កូនចៅស្រីប្រុសចាញ់ឧបាយកល អាខិលអាខូច ក៏ខឹងនឹងខ្មោចសេដ្ឋីស្លាប់ ហើយចេះស្តីហៅអស្ចារ្យ ឥឡូវនឹងបើកក្តារឲ្យច្បាស់ចាស់ៗហាមប្រាមថា “មើលមុខខ្មោចមិនបាន ខ្លាចដេកយប់ទៅមមើមមាយ” ម្ល៉ោះហើយក៏ជឿជាក់ យកសំពត់អាចស្លៀកពាក់ និងកន្ទេលពូកខ្នល់ខ្នើយ ហើយថែមតុថាសចានល្អៗ អំបិលប្រហុក ៤ ក្រឡ អង្ករ ៥ ការុង ដាក់ផ្ទុកទៅឲ្យអាខូចអាខិល បង្វិលរទេះយ៉ាងធំ ជជែកយំទឹកភ្នែកឲ្យដោយខឹង ដោយបញ្ជោរទាំងប្រុសទាំងស្រី ហើយក៏ដឹកក្របី ១ នឹមទឹមរទេះប្រគល់ឲ្យអាខូចទៅ ។ អានោះត្រេកអរឡើងបររទេះចេញទៅ អ្នកទាំងអស់ដែលនៅតែជ្រួលមិនស្រួលចិត្ត ព្រោះដ្បិតខឹងនិងស្តាយ ។ អាខិលលួចនាយអាយលបចេញប្រិច រត់តាមទៅបន្តិចក៏ទាន់រទេះ ហើយនិយាយគ្នាថា “យើងបានទ្រព្យរបស់ តែទាស់នឹងឃ្លានបាយ បើឈប់ដណ្តាំបាយនៅរៀងអាយក្រែងមិនស្ងាត់ ខ្លាចោរតាមមកប្លន់យកទ្រព្យមួយរទេះ បើដូច្នោះឯងឈប់ចាំអញៗទៅសុំបាយគេស៊ីខ្លះយកមកឲ្យឯង” ។ អាមួយព្រមហើយអាមួយក៏ដើរទៅរកថ្នាំតាមផ្លូវ យកមកលាយបាយឲ្យពុលស្លាប់អន្តរាយ នឹងយកទ្រព្យរបស់នោះតែម្នាក់ឯង ។ ឯអាមួយនៅចាំរទេះក៏ធ្វើខ្វាវដាក់ស្ទាក់ផ្លូវបម្រុងឲ្យ ត្រូវអានោះស្លាប់ នឹងយកទ្រព្យតែម្នាក់ឯងដែរ ។ វេលានោះអាមួយទៅសុំបាយគេស៊ីៗរួចហើយសុំមួយចានផ្ញើរសំឡាញ់ គេមិនកំណាញ់ក៏រកស្លឹកចេកខ្ចប់ឲ្យ មានទាំងត្រីអាំងផង ។ អានោះក៏លាគេដើរចេញមក ហើយយកថ្នាំប្រឡាក់បាយ មកដល់ខាងអាយក៏ត្រូវនឹងខ្នារនោះស្លាប់ អាមួយដើរប្រញាប់ចាប់បាយស៊ីទើបនឹងស្កាំ អាសិរពិសថ្នាំក៏ពុលស្លាប់បន្ទាប់គ្នា ។ ឯក្របីនោះក៏អូសរទេះចូលព្រៃរតេករតោក ទៅជ្រកក្នុងទឹកត្រពាំង ប្រឆាំងចាប់ខ្សែទាមដេកតាំ្រទឹកទៅ ។ ដល់វេលាព្រឹកមានបុរសម្នាក់ដើរទៅឃើញទ្រព្យរបស់ទាំងអស់នៅក្នុង ព្រៃនឹកម្តងភ័យ នឹកម្តងអរ ថាឯងអ្នកក្រមិនដែលប្រទះទ្រព្យច្រើនណាស់ដូច្នេះ បើលៃយកទៅរបស់ខ្លួនក្រែងពុំបានសុខ ក៏រុញរទេះសំរុកទៅទុកក្នុងព្រៃ ចងក្របីជាប់ត្រឡប់ទៅវិញ ហើយក៏ពិសោធន៍មាយាទប្រពន្ធ ដោយគិតថា “បើលាក់នឹងយករបស់ទាំងនោះទៅជូនរាជការផែនដី ប្រយោជន៍ដើម្បីឲ្យសុខខ្លួន” ។ គិតហើយដើរទៅដល់ផ្ទះ ក៏កុហកប្រាប់ប្រពន្ធថា “អញជុះអាចម៍ម៉ិញៗមានសត្វក្អែកមួយ ហើរចេញពីក្តិត តែឯងអាណិតបិទមាត់ឲ្យឈឹង កុំឲ្យនរណាគេដឹងមួយជាពីរ តែចូលត្រចៀកគេវាបែកការណ៍អាក្រក់ណាស់ កើតមានជំនុំជម្រះសួរទៅសួរមក ហើយគ្មានទាំងសាក្សីាបានដឹងនឹងអាង ក្រែងគេយកអញទៅឆ្កាង ឬយកទៅដាក់គុក” ។ ប្រពន្ធមិនលាក់ទុកក៏ដើរប្រាប់គេថា �មានក្អែកពីរ ហើរចេញពីក្តិតប្តីអញ តែឯងកុំមាត់” មេមួយទៀតមិនអត់ទៅប្រាប់គេថែមថា “ក្អែក ៥” ប្រាប់លើសៗតគ្នាដរាបដល់ក្អែក ១០ ។ រឿងនោះក៏ជ្រួតជ្រាបទៅដល់ព្រះមហាក្សត្រៗត្រង់ចាត់ប្រើអាមាត្យឲ្យ ស្រាវជ្រាវរកដល់បុរសនោះៗ ក៏ថ្វាយបង្គំគាល់ស្តេច ទ្រង់ឆ្ងល់ត្រាស់សួរថា “មែនឬមិនមែន” ។ បុរសក្រាបទូលថា “ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំកុហកប្រពន្ធចង់ដឹងចិត្ត ព្រោះដ្បិតឃើញទ្រព្យច្រើន” ។ បុរសនោះក្រាបទូលដូចខាងលើ ហើយក្រាបបង្គំលាទៅទឹមរទេះយកមកថ្វាយស្តេចៗ ទ្រង់ព្រះរាជទានឲ្យបុរសនោះពាក់កណ្តាលៗដាក់ឃ្លាំង ៕