កាលពីព្រេងនាយមានតាចាស់ម្នាក់ និងដូនចាស់ម្នាក់នៅស្រុកមួយ ។ តាចាស់យាយចាស់នោះ គាត់មានកូនក្រមុំម្នាក់រូបល្អណាស់ អ្នកណាទៅដណ្តឹងក៏គាត់មិនព្រមឲ្យ គាត់ថា “អ្នកណាតមមិនជេរម្តាយគេបាន ទើបគាត់ឲ្យកូនជាប្រពន្ធអ្នកនោះ” ។
ជួនជាថ្ងៃមួយនោះមានកម្លោះម្នាក់រូបរាងស្អាតបាតចូលទៅដណ្តឹង កូនគាត់ៗថា “អើអញឲ្យឯងៗ កុំព្រួយចិត្តប៉ុន្តែឯងត្រូវតមកុំជេរម្តាយគេហើយទទួលបំរើអញ តាមពាក្យអញបានអញឲ្យឯង បើតមមិនបានអញផ្តាច់មិនឲ្យឯងទេ អញប្រាប់ឯងមុនឲ្យដឹងក្រោយឯងកុំថាអញកាចណា!” ។
កម្លោះនោះថា “ខ្ញុំបាទតមជេរម្តាយគេបាន ហើយធ្វើការអ្វីៗបានទាំងអស់ ខ្ញុំបានទទួលសព្វគ្រប់ប្រការតាមប្រសាសន៍លោកឪពុក” តានោះថា “អើបើឯងតមជេរម្តាយគេបានមែន ឯងទៅសិនចុះ ព្រឹកឯងមកវិញពីព្រលឹម” ។ កម្លោះនោះក៏លាទៅផ្ទះវិញ ។
ព្រឹកឡើងកម្លោះនោះមកវិញចូលទៅបំរើឪពុកម្តាយក្មេក តានោះប្រើកូនក្រមុំគាត់ឲ្យរៀបបាយទឹកឲ្យអ្នកកម្លោះនោះស៊ីៗ រួចហើយ តានោះប្រាប់ទៅកូនប្រសាថា “កូនទៅចាប់ក្របីទៅភ្ជួរស្រែ ដល់កាលណាថ្មនៅខាងស្រែនោះយំតេវៗ ច្រេចៗ សឹមឯងដោះក្របីលែង” ។
អ្នកកម្លោះទៅចាប់ក្របីមកទឹម ហើយទៅភ្ជួរស្រែតាំងពីព្រលឹមដល់ថ្ងៃត្រង់ក៏ថ្មពុំយំ ក្របីដើរពុំរួចក៏ថ្មចេះតែឈឹង ពុំយំសោះ ។ អ្នកកម្លោះឃ្លានបាយណាស់ទ្រាំពុំបានជេរម្តាយថា “ម្តាយអាថ្មនេះ កាលណានឹងយំឡើង” ។ កម្លោះនោះជេរតែប៉ុណ្ណោះ តានោះស្ទុះចេញពីក្រោយថ្មមកថា “ណ្ហើយចុះ ឯងដោះក្របីលែង ហើយទៅផ្ទះឯងចុះអញផ្តាច់កូនហើយ ដ្បិតឯងតមជេរម្តាយមិនបាន” កម្លោះនោះដោះក្របីលែង ហើយទៅផ្ទះវិញ ។
ថ្ងៃក្រោយមក មានកម្លោះម្នាក់ចូលទៅដណ្តឹងកូនតានោះទៀត គាត់បង្គាប់ដូចកម្លោះមុន តែអ្នកកម្លោះក្រោយគេមានប្រាជ្ញា គេទៅភ្ជួរស្រែវេចបាយទៅស៊ីផង លុះភ្ជួរដល់ថ្ងៃខ្ពស់ឃ្លានបាយ ក៏បញ្ឈប់ក្របីស៊ីបាយភ្ជួរដល់ថ្ងៃជ្រេពីត្រង់ ក៏ថ្មពុំយំ ក្របីអស់ជើងដើរពុំរួច អ្នកកម្លោះនោះកាលណាបើបរក្របីទៅជិតថ្មនោះ ធ្វើជាស្តីថា “ឱលោកថ្មអើយ យំឡើងក្របីដើរពុំរួចទេ អាណិតក្របីផងទៅ ខ្លួនខ្ញុំឥតបើអីទេ ខ្ញុំមានបាយស៊ីហើយភ្ជួរដល់យប់ក៏បានដែរ អាណិតតែក្របីទៅចុះដ្បិតវាជាសត្វ” ។
កម្លោះនោះអង្វរដូចម្តេចក៏ថ្មពុំយំ អ្នកកម្លោះនោះក៏ពុំជេរ ដ្បិតវាដឹងថា តានោះនៅពួនក្រោយថ្ម លុះនិយាយអង្វរយូរទៅ តានោះមើលមកឃើញក្របីដើរពុំរួចមែនក៏គាត់នឹកអាណិតក្របីគាត់ៗ យំក្រោយថ្មនោះឮតែតេវៗ អ្នកកម្លោះនោះក៏ដោះក្របីឲ្យស៊ីស្មៅ ហើយមកផ្ទះឪពុកក្មេកវិញ ។
តានោះក៏ឲ្យកូនគាត់លើកបាយមកឲ្យអ្នកកម្លោះនោះស៊ី ។ លុះល្ងាចតានោះប្រាប់ថា “កូនអើយទៅផ្ទះឯងចុះ ព្រឹកសឹមឯងមកវិញ” ។ កម្លោះនោះក៏លាទៅផ្ទះ លុះយប់មកលបចាំស្តាប់នៅក្រោមដំណេកតានោះយកការណ៍ ព្រោះគាត់និយាយគិតគូរនឹងប្រពន្ធគាត់ទាល់តែដេកលក់ ។
វេលាយប់ តាចាស់ចូលដេកក៏និយាយនឹងយាយថា “ដូន! អានេះវាតបជេរម្តាយបាន ដូច្នេះយើងរកឧបាយយ៉ាងណា? ឲ្យវាខឹងជេរម្តាយយើងនឹងផ្តាច់វាទៅ” ។ ដូនឆ្លើយថា “ងាយទេបើដូច្នេះ តាឯងចូលក្នុងការុងមួយ ការុងមួយទៀតដាក់អង្ករព្រឹកឡើងវាមក ខ្ញុំប្រាប់វាថា “តាទៅកាប់អុសលើភ្នំមុនហើយ” ខ្ញុំឲ្យវារែកតាឯង និងអង្ករទៅលើភ្នំ បើវាធ្ងន់វាខឹង វាជេរនោះតាឯងនៅក្នុងការុងឮហើយមកវិញផ្តាច់វាបានដោយងាយ” ។ តាយាយគិតគ្នាដូច្នេះហើយក៏ដេកទៅ ឯអ្នកកម្លោះលបស្តាប់ក្រោយផ្ទះដឹងការហើយ ក៏វិលទៅដេកឯផ្ទះ ។
ព្រឹកឡើងអ្នកកម្លោះនោះទៅបំរើម្តាយឪពុកក្មេក ក៏ស្រាប់តែឃើញយាយចាស់ បង្ហាញអំរែកហើយប្រាប់ថា “កូនអើយ! ឪឯងទៅកាប់ឧសលើភ្នំហើយ គាត់ផ្តាំថាឲ្យកូនឯងរែកអង្ករនេះឡើងទៅតាមគាត់ឲ្យឆាប់ ដ្បិតគាត់ទៅពីព្រឹកមិនទាន់ហូបបាយ មានតែកូនឯងរែកទៅឆាប់ វានឹងអាលដណ្តាំបាយឲ្យឪឯងហូប” ។ កម្លោះនោះទទួលអំរែកហើយ ក៏រែកទៅតាមជើងភ្នំ ដល់រែកឡើងបនិ្តចទៅធ្ងន់ណាស់ក៏រែកចុះមកវិញ ហើយស្តីថា “ឱឪអើយ! ខ្ញុំឃ្លានបានណាស់ខ្ញុំរែកឡើងជាឆាប់មិនបានទេ វាធ្ងន់ម្លឹង នរណានឹងរែកឡើងទៅវិញរួច បើឪមិនអាណិតគាត់ជេរបន្ទោសដូចម្តេចក៏ទទួល” ។
និយាយហើយ រែកចុះមកវិញ លុះរែកទៅដល់កន្លែងមួយឃើញស្បូវស្ងួតល្អ ក៏រែកទៅដាក់ឈប់កណ្តាលស្បូវនោះ ហើយដើរទៅបាត់មួយស្របក់ទើបដើរត្រឡប់មកវិញយកភ្លើងដុតជុំអំរែក លុះភ្លើងឆេះស្បូវជុំវិញ ហើយក្តៅដល់តាចាស់ដែលនៅក្នុងអំរែកនោះ គាត់ក៏បំរាស់ញ័ររង្គើរទាំងការុង ភ័យក្រែងភ្លើងឆេះស្លាប់ ប៉ុន្តែចេញមិនរួច ។
អ្នកកម្លោះធ្វើជារត់មកពីណាក៏ស្រែកថា “ជើ! នរណាដុតភ្លើងឆេះអំរែកអញអស់ ធ្វើដូចម្តេចអញនឹងចូលទៅបាន ភ្លើងឆេះជុំវិញចូលមិនរួចទេ” ថាហើយស្រែកឈរនៅក្រៅ លុះភ្លើងឆេះដល់ការុងក្តៅតាចាស់ណាស់ ទើបស្ទុះចូលទៅអូសអំរែកចេញពីភ្លើង រួចហើយភ្លើងឆេះដាច់ខ្សែការុង រលាកតាចាស់បំរះញ័រៗ ទើបអ្នកកម្លោះស្រាយការុងចេញឃើញតាឪពុកក្មេករលាកភ្លើងឆេះទាំងសក់ ក្បាលផង ក៏ជម្រាបថា “ជើលោឪ! ម្តេចក៏មិនប្រាប់កូន កុំអីភ្លើងឆេះស្លាប់ចោលម៉ែឲ្យនៅមេម៉ាយ ។
តាចាស់ខឹងណាស់តែពុំដឹងជាធ្វើដូចម្តេច ឡើងដើរតយង៉យមកផ្ទះវិញទ្រមខ្លួនមួយថ្ងៃ ណាមួយដោយវាអូសចេញពីភ្លើងណាមួយរលាកភ្លើង មកដល់ផ្ទះវិញគ្មានស្តីមួយមាត់ ដល់ផ្ទះហើយប្រាប់កូនប្រសាថា “ទៅផ្ទះចុះព្រឹកសឹមមក” ។ ឯកូនប្រសាលាទៅផ្ទះដល់យប់លបពួនក្រោមផ្ទះស្តាប់ទៀត ។
លុះយប់តាចាស់ដូនចាស់ចូលដេកក៏និយាយគិតគ្នាទៀត តាថា “គិតដូចម្តេចនឹងផ្តាច់វាបាន? អានេះមានប្រាជា្ញណាស់ តែនឹងឲ្យកូនយើងទៅវា វាមិនសមនឹងកូនយើង ពីថ្ងៃមិញវាដឹងថា ឯងនៅក្នុងការុង វារែកទៅដល់កណ្តាលផ្លូវ វាថាធ្ងន់ណាស់ តែវាមិនជេរម្តាយ វារកទីណាមានស្បូវស្ងួតវារែកអំរែកទៅដាក់កណ្តាលស្បូវ ហើយវាដើរទៅរកភ្លើងមកដុតជុំវិញ ។
ដល់ភ្លើងឆេះវាធ្វើជាស្រែកថា នរណាដុតភ្លើងនេះ ឆេះអំរែកវាអស់ ហើយវាឈរតែស្រែកមិនចូលយក ទុកទាល់តែភ្លើងឆេះដល់ក្តៅ ទើបបានវារត់ចូលទៅអូសចេញមក អញភ័យណាស់ ប៉ុន្តែចេញមិនរួច ព្រោះវាចងមាត់ការ៉ុងជាប់ អញរលាកអស់ទាំងខ្លួន ឥឡូវនេះយើងគិតដូចម្តេច នឹងផ្តាច់វាបាន” ។ យាយថា “ឥឡូវនេះយើងគិតថា ឲ្យតាឯងធ្វើម្ចាស់ឲ្យវាធ្វើឆ្កែនាំទៅបណ្តើរអណ្តើក ឲ្យវាវារដូចឆ្កែ បើវារកអណ្តើកមិនបាន ឬវាបោលមិនរួច នោះយើងផ្តាច់វាបាន” ។ តាចាស់ថា “អើ! ដូនគិតដូច្នេះត្រូវ ព្រឹកអញធ្វើដូចឯងថា” ។ តាយាយគិតគ្នាហើយដេកទៅ ។
ឯអ្នកកម្លោះនោះស្តាប់ដឹងអស់ការហើយ វិលទៅផ្ទះវិញដេកលក់មាន់រងាវ ទើបពុនអណ្តើកយកទៅចងទុកក្នុងគម្ពោតស្មៅឯវាល ឯនេះឯនោះពាសពេញតែវាល ដែលតាចាស់គាត់គិតទៅរកអណ្តើកនោះ ហើយវិលមកផ្ទះដេកធ្វើព្រងើយ ។
លុះព្រឹកព្រហាមឡើង ចៅនោះទៅដល់ផ្ទះឪពុកក្មេកម្តាយក្មេកៗ ក៏ឲ្យកូនក្រមុំគាត់រៀបបាយលើកយកមកឲ្យចៅនោះស៊ីៗរួចហើយក៏ ប្រាប់ថា
“កូន! ឥឡូវនេះយើងទៅបណ្តើរអណ្តើក ប៉ុន្តែយើងគ្មានឆ្កែ កូនឯងធ្វើឆ្កែ ឪធ្វើម្ចាស់ យើងទៅរកក្រែងបានមួយពីរយកមកស៊ី” ។ ចៅនោះឆ្លើយបាទ ហើយតាចាស់ពូនបាយសំណុំទឹកបំពង់ដើរចេញពីផ្ទះទៅ ។ ចៅនោះក៏បោលជើងបួនតាមក្រោយទៅ ដល់វាកន្លែងចងអណ្តើកនោះ ក៏វាបោលទៅមុនចូលគម្ពោធស្មៅមួយវាកេះងុយៗ ។
តាចាស់រត់ទៅដល់វាខាំបានអណ្តើកមួយ ហើយបោលទៅទៀត ខាំបានអណ្តើក ៦-៧ ដល់ថ្ងៃត្រង់ តាចាស់ឃ្លានពេកណាស់ ក៏អង្គុយគិតស្រាយបាយស៊ី ។ ឆ្កែមើលទៅខាងឃើញក្របីមួយហ្វូងក៏បោលទៅដេញខាំក្របី ក្របីបោលចូលស៊ីស្រូវអ្នកស្រុក តាចាស់ឃើញហើយរត់ទៅដេញឆ្កែ ដេញក្របីចេញពីឆ្កែៗបោលមកស៊ីបាយអស់ ហើយបោលទៅបាត់ ។
ឪពុកក្មេកម្ចាស់ឆ្កែវិលមកវិញរកបាយស៊ីគ្មានឆ្កែស៊ីអស់ ខឹងណាស់ដេញវាយពុំទាន់ ណាអស់កម្លាំងឃ្លានបាយ ណាផ្លូវឆ្ងាយក៏ខំដើរមកផ្ទះវិញ ទាំងអត់បាយដើរពុំរួច បន្ទោសឆ្កែមិនបាន ពិតឆ្កែវាចំណាំតែអញ្ចឹង ។ ដល់ផ្ទះស៊ីបាយរួចហើយ ប្រាប់កូនប្រសាថា “ទៅផ្ទះចុះព្រឹកសឹមមកវិញ” ។ ដល់យប់កូនប្រសាមកលបស្តាប់តាយាយគិតគ្នាទៀត ។
លុះដល់យប់តាយាយចូលដេក តាប្រាប់យាយពីរឿងដែលកូនប្រសាធ្វើសព្វគ្រប់ហើយ តាឲ្យយាយជួយគិតទៀត ។ ដូនចាស់ប្រាប់ថា “ពីមុខវាធ្វើឆ្កែ តាឯងធ្វើម្ចាស់ វាធ្វើបាបតាឯងបាន ដូច្នេះព្រឹកនេះតាឯងឲ្យវាធ្វើម្ចាស់តាឯងធ្វើឆ្កែវិញ” ។តាយាយគិតគ្នាហើយដេកទៅ ។ ចៅនោះលបស្តាប់បានការហើយ ក៏ទៅដេកឯផ្ទះធ្វើវាហី ។
ព្រឹកឡើងចៅនោះទៅបំរើឪពុកក្មេកម្តាយក្មេកទៀត ។ តាយាយឲ្យកូនក្រមុំលើកបាយមកឲ្យស៊ីៗរួចហើយ ក៏តាប្រាប់ថា “កូនអើយ! ពីម្សិលម៉ិញឯងធ្វើឆ្កែ ថ្ងៃនេះឯងធ្វើម្ចាស់អញៗធ្វើឆ្កែវិញ” ។ ចៅនោះឆ្លើយបាទ ហើយពូនបាយទឹកទៅ ឯតាវារធ្វើឆ្កែបោលតាមក្រោយ ។ លុះហួសពីផ្ទះបន្តិចវាខំដើរលឿន កុំឲ្យឪពុកក្មេកវាបោលទាន់ ។
តាបោលពុំទាន់ដ្បិតខ្លួនចាស់ដើរត្រុកៗតាមក្រោយវា ក៏វាបែរមកថា
“ឆ្កែអីស៊ីតែបាយបង្អស់ទៅមុខមិនទៅដើរតែក្រោយម្ចាស់ រកអណ្តើកម្តេចបាន?” ថាហើយវាយឆ្កែឲ្យបោលទៅមុខ ។ តាបោលក្នុងស្មៅមិនរួចចេះតែដើរតាមក្រោយ អណ្តើកក៏រកមិនបាន កូនប្រសាវាយស្ទើរស្លាប់ ហត់ស្ទើរដាច់ខ្យល់ តែពុំហ៊ានស្តីព្រោះខ្មាសកូនប្រសា ។
លុះទៅឆ្ងាយដល់ថ្ងៃត្រង់ វាស្រាយបាយស៊ីហើយវាថា “ឆ្កែអីរកអណ្តើកមិនបាន ដើរតែក្រោយមនុស្ស ស៊ីតែបាយបង្អស់” ហើយវាមិនឲ្យបាយស៊ី វាឲ្យតែឆ្អឹងឆ្អែងអង្គៀមក៏មិនបែក ដ្បិតគ្មានធ្មេញឃ្លានណាស់អង្គុយតែមើលមុខវា ទាល់តែវាស៊ីអស់ វាវាយមួយព្រនង់ទៀត វាថា “ណ្ហើយទៅផ្ទះចុះបើមិនផេះទេ ឆ្កែអីឆ្នែងយ៉ាងហ្នឹង” ហើយវាឡើងដើរវិលទៅផ្ទះវិញ ។
តាចាស់ហត់ណាស់វារមិនរួច ឡើងដើរទៅតាមក្រោយ ចៅកម្លោះទៅដល់ផ្ទះប្រាប់ម្តាយក្មេកថា “ម៉ែ! រកអណ្តើកមិនបានទេ ព្រោះឆ្កែមិនស្វាក់” ។
តាចាស់ខឹងណាស់ប្រាប់កូនប្រសាថា “ឯងទៅផ្ទះចុះព្រឹកសឹមមកវិញ” ។ ចៅនោះក៏លាទៅ ដល់យប់មកពួនលបស្តាប់ក្រោមផ្ទះទៀត ។
លុះដល់យប់តាយាយចូលដេក តានិយាយប្រាប់យាយពីរឿងកូនប្រសាធ្វើបាប ហើយបង្អត់ទាំងបាយផង ។ ដូនថា “ណ្ហើយឲ្យកូនទៅវាទៅផ្តាច់វាមិនបានទេអានេះ មានប្រាជ្ញណាស់ ឯងគិតអីវាដឹងមុនទាំងអស់ វាធ្វើបាបស្ទើរតែនឹងស្លាប់ម្តេចក៏មិនរៀង” ។
តាចាស់ឆ្លើយថា “នឹងឲ្យទៅវា មើលទៅរូបរាងមិនសមនឹងកូនយើងសោះ ប៉ុន្តែយើងធ្វើកលឲ្យវាខឹង ឲ្យវាជេរម្តាយ វាមិនជេរ ដូច្នេះដូនជួយគិតអញម្តងទៀត បើវាធ្វើតាមមិនបានសឹមផ្តាច់វា” ។ ដូនចាស់ថា “អើ! ឥឡូវនេះមានតែពេលមាន់រងាវឡើង តាឯងលប់មុខស៊ីស្លា ហូបបាយ ហើយចូលទៅក្នុងការុងមួយ ការុងមួយទៀតច្រកអង្ករ បើព្រឹកឡើងវាមកខ្ញុំប្រាប់ថា តាឯងទៅផ្សារទិញអីវ៉ាន់ ហើយខ្ញុំប្រាប់វាឲ្យរែកទៅ ទៅឲ្យទាន់វេលាស៊ីបាយព្រឹក ដ្បិតផ្លូវទៅផ្សារក៏ឆ្ងាយដែរ បើវារែកទៅមិនទាន់ មកវិញផ្តាច់វាយ៉ាងងាយ មួយទៀតដល់ពាក់កណ្តាលផ្លូវវាធ្ងន់ វាប្រហែសវាឃើញថាស្ងាត់ហើយវាជេរមិនខាន” ។ តាចាស់និយាយគិតគ្នា ហើយដេកទៅ ។ ឯកូនប្រសាលបស្តាប់នៅក្រោមផ្ទះ ដឹងការណ៍ហើយក៏ទៅដេកឯផ្ទះ ។
លុះព្រឹកឡើងចៅនោះរៀបខ្លួន ដើរចេញទៅបំរើឪពុកក្មេកទៀត ដល់ហើយម្តាយឲ្យកូនក្រមុំលើកបាយមកឲ្យចៅនោះស៊ីទៀត ស៊ីហើយក៏ប្រគល់អំរែកឲ្យកូនប្រសារែកទៅតាមឪពុកក្មេកឯផ្សារ ដូចគិតគ្នាពីល្ងាចនោះ ។ ចៅនោះរែកដើរទៅហើយគិតថា “ម្តងនេះអញធ្វើឲ្យឪពុកក្មេកអញនេះ ឲ្យកូនមកអញ កុំឲ្យរកកលធ្វើបញ្ឆោតអញក្រោយទៀត” ហើយគិតតែរែកទៅដល់ពាក់កណ្តាលផ្លូវ ដាក់អម្រែកចុះ ហើយថា ការុងនេះចងមាត់មិនជាប់ ក៏យកខ្សែចងថែមទៀត លុះរែកដើរទៅដល់កណ្តាលផ្លូវមានព្រែកមានស្ពាន ក៏ដាក់អម្រែកលើស្ពានត្រង់ចុងក្តារ នៅតែបន្តិចនឹងធ្លាក់ពីស្ពានហើយថា “អញអើយថ្ងៃណាស់ហើយ ម្ល៉េះសមឪជេរមិនខាន អម្រែកធ្ងន់រែកម្តេចទាន់ ណ្ហើយ! ឪជេរក៏ជេរចុះ អញដាក់នៅលើនេះទៅវាលសិន រួចសឹមទៅទៀត” និយាយបណ្តើរដើរទៅបណ្តើរ ។
មួយស្របក់ក៏កាន់ឈើមួយធំ ដើរមកពីនាយបុកក្តារស្ពានឮគ្រាំងៗ ធ្វើជាដំរីឆ្លងស្ពានហើយស្រែកថា “នរណាដាក់អំរែកនៅលើស្ពាន ដំរីអញវាជាន់ខូចអស់ហើយ យកចេញឲ្យឆាប់” ស្រែកហើយបុកក្តារដើរគ្រាំៗចូលមក ។
ឯតាចាស់នៅក្នុងការុងគិតស្មានថាជាដំរីមែន ភ័យក្រែងជាន់ស្លាប់ក៏បម្រះជៀសផ្លូវដំរី ហួសពីក្តារធ្លាក់ទៅក្នុងទឹកៗ ចូលការុងឈ្លក់ទឹកត្រដរញ័រទាំងការុងស្ទើរតែនឹងស្លាប់ ។ ឯកូនប្រសាឃើញដូច្នោះ ក៏ទុកឲ្យផឹកទឹកបន្តិចកុំឲ្យអស់ខូចទៀត ហើយធ្វើជាដើរមកពីវាលស្រែកថា “នរណាហ៊ានបរដំរី ឆាយអំរែកអញធ្លាក់ក្នុងទឹកទទឹកអង្ករអស់ ឱអញអើយ! ឪជេរថែមទៀតហើយ ថ្ងៃក៏កាន់តែខ្ពស់ ហើយអង្ករក៏ទទឹកអស់ថែមទៀត” ។ អ្នកកម្លោះឃើញឪក្មេកបម្រះញ័រក្នុងការុងក៏ថា “ឱមានទាំងត្រីមកបបេះផង ណ្ហើយអញចុះទៅស្រង់ឡើងមកមើល” ថាហើយក៏លោតទៅស្រង់ឡើង មកមើលហើយថា “អើបើវាទទឹកនឹងស្រាយហាលថ្ងៃ ហើយរែកយកទៅ ឲ្យម៉ែធ្វើនំបញ្ចុកឲ្យឪ” ។
ថាហើយស្រាយមើលឃើញតានៅក្នុងការុងក៏ថា “ឱឪអើយម្តេចមិនស្រែកប្រាប់ខ្ញុំ កុំអីស្លាប់ទៅហើយ គេបរដំរីមកពីណា មិនដឹងគេឲ្យដំរីឆាយធ្លាក់ទៅក្នុងទឹក” ។ តាឮហើយឡើងឈរដើរវិលមកផ្ទះវិញ មិនមានស្តីមួយម៉ាត់ ដល់ទៅផ្ទះអស់ចំណេះមិនហ៊ានគិតទៀត ក៏រៀបការកូនក្រមុំឲ្យទៅអ្នកកម្លោះនោះទៅ ៕
ជួនជាថ្ងៃមួយនោះមានកម្លោះម្នាក់រូបរាងស្អាតបាតចូលទៅដណ្តឹង កូនគាត់ៗថា “អើអញឲ្យឯងៗ កុំព្រួយចិត្តប៉ុន្តែឯងត្រូវតមកុំជេរម្តាយគេហើយទទួលបំរើអញ តាមពាក្យអញបានអញឲ្យឯង បើតមមិនបានអញផ្តាច់មិនឲ្យឯងទេ អញប្រាប់ឯងមុនឲ្យដឹងក្រោយឯងកុំថាអញកាចណា!” ។
កម្លោះនោះថា “ខ្ញុំបាទតមជេរម្តាយគេបាន ហើយធ្វើការអ្វីៗបានទាំងអស់ ខ្ញុំបានទទួលសព្វគ្រប់ប្រការតាមប្រសាសន៍លោកឪពុក” តានោះថា “អើបើឯងតមជេរម្តាយគេបានមែន ឯងទៅសិនចុះ ព្រឹកឯងមកវិញពីព្រលឹម” ។ កម្លោះនោះក៏លាទៅផ្ទះវិញ ។
ព្រឹកឡើងកម្លោះនោះមកវិញចូលទៅបំរើឪពុកម្តាយក្មេក តានោះប្រើកូនក្រមុំគាត់ឲ្យរៀបបាយទឹកឲ្យអ្នកកម្លោះនោះស៊ីៗ រួចហើយ តានោះប្រាប់ទៅកូនប្រសាថា “កូនទៅចាប់ក្របីទៅភ្ជួរស្រែ ដល់កាលណាថ្មនៅខាងស្រែនោះយំតេវៗ ច្រេចៗ សឹមឯងដោះក្របីលែង” ។
អ្នកកម្លោះទៅចាប់ក្របីមកទឹម ហើយទៅភ្ជួរស្រែតាំងពីព្រលឹមដល់ថ្ងៃត្រង់ក៏ថ្មពុំយំ ក្របីដើរពុំរួចក៏ថ្មចេះតែឈឹង ពុំយំសោះ ។ អ្នកកម្លោះឃ្លានបាយណាស់ទ្រាំពុំបានជេរម្តាយថា “ម្តាយអាថ្មនេះ កាលណានឹងយំឡើង” ។ កម្លោះនោះជេរតែប៉ុណ្ណោះ តានោះស្ទុះចេញពីក្រោយថ្មមកថា “ណ្ហើយចុះ ឯងដោះក្របីលែង ហើយទៅផ្ទះឯងចុះអញផ្តាច់កូនហើយ ដ្បិតឯងតមជេរម្តាយមិនបាន” កម្លោះនោះដោះក្របីលែង ហើយទៅផ្ទះវិញ ។
ថ្ងៃក្រោយមក មានកម្លោះម្នាក់ចូលទៅដណ្តឹងកូនតានោះទៀត គាត់បង្គាប់ដូចកម្លោះមុន តែអ្នកកម្លោះក្រោយគេមានប្រាជ្ញា គេទៅភ្ជួរស្រែវេចបាយទៅស៊ីផង លុះភ្ជួរដល់ថ្ងៃខ្ពស់ឃ្លានបាយ ក៏បញ្ឈប់ក្របីស៊ីបាយភ្ជួរដល់ថ្ងៃជ្រេពីត្រង់ ក៏ថ្មពុំយំ ក្របីអស់ជើងដើរពុំរួច អ្នកកម្លោះនោះកាលណាបើបរក្របីទៅជិតថ្មនោះ ធ្វើជាស្តីថា “ឱលោកថ្មអើយ យំឡើងក្របីដើរពុំរួចទេ អាណិតក្របីផងទៅ ខ្លួនខ្ញុំឥតបើអីទេ ខ្ញុំមានបាយស៊ីហើយភ្ជួរដល់យប់ក៏បានដែរ អាណិតតែក្របីទៅចុះដ្បិតវាជាសត្វ” ។
កម្លោះនោះអង្វរដូចម្តេចក៏ថ្មពុំយំ អ្នកកម្លោះនោះក៏ពុំជេរ ដ្បិតវាដឹងថា តានោះនៅពួនក្រោយថ្ម លុះនិយាយអង្វរយូរទៅ តានោះមើលមកឃើញក្របីដើរពុំរួចមែនក៏គាត់នឹកអាណិតក្របីគាត់ៗ យំក្រោយថ្មនោះឮតែតេវៗ អ្នកកម្លោះនោះក៏ដោះក្របីឲ្យស៊ីស្មៅ ហើយមកផ្ទះឪពុកក្មេកវិញ ។
តានោះក៏ឲ្យកូនគាត់លើកបាយមកឲ្យអ្នកកម្លោះនោះស៊ី ។ លុះល្ងាចតានោះប្រាប់ថា “កូនអើយទៅផ្ទះឯងចុះ ព្រឹកសឹមឯងមកវិញ” ។ កម្លោះនោះក៏លាទៅផ្ទះ លុះយប់មកលបចាំស្តាប់នៅក្រោមដំណេកតានោះយកការណ៍ ព្រោះគាត់និយាយគិតគូរនឹងប្រពន្ធគាត់ទាល់តែដេកលក់ ។
វេលាយប់ តាចាស់ចូលដេកក៏និយាយនឹងយាយថា “ដូន! អានេះវាតបជេរម្តាយបាន ដូច្នេះយើងរកឧបាយយ៉ាងណា? ឲ្យវាខឹងជេរម្តាយយើងនឹងផ្តាច់វាទៅ” ។ ដូនឆ្លើយថា “ងាយទេបើដូច្នេះ តាឯងចូលក្នុងការុងមួយ ការុងមួយទៀតដាក់អង្ករព្រឹកឡើងវាមក ខ្ញុំប្រាប់វាថា “តាទៅកាប់អុសលើភ្នំមុនហើយ” ខ្ញុំឲ្យវារែកតាឯង និងអង្ករទៅលើភ្នំ បើវាធ្ងន់វាខឹង វាជេរនោះតាឯងនៅក្នុងការុងឮហើយមកវិញផ្តាច់វាបានដោយងាយ” ។ តាយាយគិតគ្នាដូច្នេះហើយក៏ដេកទៅ ឯអ្នកកម្លោះលបស្តាប់ក្រោយផ្ទះដឹងការហើយ ក៏វិលទៅដេកឯផ្ទះ ។
ព្រឹកឡើងអ្នកកម្លោះនោះទៅបំរើម្តាយឪពុកក្មេក ក៏ស្រាប់តែឃើញយាយចាស់ បង្ហាញអំរែកហើយប្រាប់ថា “កូនអើយ! ឪឯងទៅកាប់ឧសលើភ្នំហើយ គាត់ផ្តាំថាឲ្យកូនឯងរែកអង្ករនេះឡើងទៅតាមគាត់ឲ្យឆាប់ ដ្បិតគាត់ទៅពីព្រឹកមិនទាន់ហូបបាយ មានតែកូនឯងរែកទៅឆាប់ វានឹងអាលដណ្តាំបាយឲ្យឪឯងហូប” ។ កម្លោះនោះទទួលអំរែកហើយ ក៏រែកទៅតាមជើងភ្នំ ដល់រែកឡើងបនិ្តចទៅធ្ងន់ណាស់ក៏រែកចុះមកវិញ ហើយស្តីថា “ឱឪអើយ! ខ្ញុំឃ្លានបានណាស់ខ្ញុំរែកឡើងជាឆាប់មិនបានទេ វាធ្ងន់ម្លឹង នរណានឹងរែកឡើងទៅវិញរួច បើឪមិនអាណិតគាត់ជេរបន្ទោសដូចម្តេចក៏ទទួល” ។
និយាយហើយ រែកចុះមកវិញ លុះរែកទៅដល់កន្លែងមួយឃើញស្បូវស្ងួតល្អ ក៏រែកទៅដាក់ឈប់កណ្តាលស្បូវនោះ ហើយដើរទៅបាត់មួយស្របក់ទើបដើរត្រឡប់មកវិញយកភ្លើងដុតជុំអំរែក លុះភ្លើងឆេះស្បូវជុំវិញ ហើយក្តៅដល់តាចាស់ដែលនៅក្នុងអំរែកនោះ គាត់ក៏បំរាស់ញ័ររង្គើរទាំងការុង ភ័យក្រែងភ្លើងឆេះស្លាប់ ប៉ុន្តែចេញមិនរួច ។
អ្នកកម្លោះធ្វើជារត់មកពីណាក៏ស្រែកថា “ជើ! នរណាដុតភ្លើងឆេះអំរែកអញអស់ ធ្វើដូចម្តេចអញនឹងចូលទៅបាន ភ្លើងឆេះជុំវិញចូលមិនរួចទេ” ថាហើយស្រែកឈរនៅក្រៅ លុះភ្លើងឆេះដល់ការុងក្តៅតាចាស់ណាស់ ទើបស្ទុះចូលទៅអូសអំរែកចេញពីភ្លើង រួចហើយភ្លើងឆេះដាច់ខ្សែការុង រលាកតាចាស់បំរះញ័រៗ ទើបអ្នកកម្លោះស្រាយការុងចេញឃើញតាឪពុកក្មេករលាកភ្លើងឆេះទាំងសក់ ក្បាលផង ក៏ជម្រាបថា “ជើលោឪ! ម្តេចក៏មិនប្រាប់កូន កុំអីភ្លើងឆេះស្លាប់ចោលម៉ែឲ្យនៅមេម៉ាយ ។
តាចាស់ខឹងណាស់តែពុំដឹងជាធ្វើដូចម្តេច ឡើងដើរតយង៉យមកផ្ទះវិញទ្រមខ្លួនមួយថ្ងៃ ណាមួយដោយវាអូសចេញពីភ្លើងណាមួយរលាកភ្លើង មកដល់ផ្ទះវិញគ្មានស្តីមួយមាត់ ដល់ផ្ទះហើយប្រាប់កូនប្រសាថា “ទៅផ្ទះចុះព្រឹកសឹមមក” ។ ឯកូនប្រសាលាទៅផ្ទះដល់យប់លបពួនក្រោមផ្ទះស្តាប់ទៀត ។
លុះយប់តាចាស់ដូនចាស់ចូលដេកក៏និយាយគិតគ្នាទៀត តាថា “គិតដូចម្តេចនឹងផ្តាច់វាបាន? អានេះមានប្រាជា្ញណាស់ តែនឹងឲ្យកូនយើងទៅវា វាមិនសមនឹងកូនយើង ពីថ្ងៃមិញវាដឹងថា ឯងនៅក្នុងការុង វារែកទៅដល់កណ្តាលផ្លូវ វាថាធ្ងន់ណាស់ តែវាមិនជេរម្តាយ វារកទីណាមានស្បូវស្ងួតវារែកអំរែកទៅដាក់កណ្តាលស្បូវ ហើយវាដើរទៅរកភ្លើងមកដុតជុំវិញ ។
ដល់ភ្លើងឆេះវាធ្វើជាស្រែកថា នរណាដុតភ្លើងនេះ ឆេះអំរែកវាអស់ ហើយវាឈរតែស្រែកមិនចូលយក ទុកទាល់តែភ្លើងឆេះដល់ក្តៅ ទើបបានវារត់ចូលទៅអូសចេញមក អញភ័យណាស់ ប៉ុន្តែចេញមិនរួច ព្រោះវាចងមាត់ការ៉ុងជាប់ អញរលាកអស់ទាំងខ្លួន ឥឡូវនេះយើងគិតដូចម្តេច នឹងផ្តាច់វាបាន” ។ យាយថា “ឥឡូវនេះយើងគិតថា ឲ្យតាឯងធ្វើម្ចាស់ឲ្យវាធ្វើឆ្កែនាំទៅបណ្តើរអណ្តើក ឲ្យវាវារដូចឆ្កែ បើវារកអណ្តើកមិនបាន ឬវាបោលមិនរួច នោះយើងផ្តាច់វាបាន” ។ តាចាស់ថា “អើ! ដូនគិតដូច្នេះត្រូវ ព្រឹកអញធ្វើដូចឯងថា” ។ តាយាយគិតគ្នាហើយដេកទៅ ។
ឯអ្នកកម្លោះនោះស្តាប់ដឹងអស់ការហើយ វិលទៅផ្ទះវិញដេកលក់មាន់រងាវ ទើបពុនអណ្តើកយកទៅចងទុកក្នុងគម្ពោតស្មៅឯវាល ឯនេះឯនោះពាសពេញតែវាល ដែលតាចាស់គាត់គិតទៅរកអណ្តើកនោះ ហើយវិលមកផ្ទះដេកធ្វើព្រងើយ ។
លុះព្រឹកព្រហាមឡើង ចៅនោះទៅដល់ផ្ទះឪពុកក្មេកម្តាយក្មេកៗ ក៏ឲ្យកូនក្រមុំគាត់រៀបបាយលើកយកមកឲ្យចៅនោះស៊ីៗរួចហើយក៏ ប្រាប់ថា
“កូន! ឥឡូវនេះយើងទៅបណ្តើរអណ្តើក ប៉ុន្តែយើងគ្មានឆ្កែ កូនឯងធ្វើឆ្កែ ឪធ្វើម្ចាស់ យើងទៅរកក្រែងបានមួយពីរយកមកស៊ី” ។ ចៅនោះឆ្លើយបាទ ហើយតាចាស់ពូនបាយសំណុំទឹកបំពង់ដើរចេញពីផ្ទះទៅ ។ ចៅនោះក៏បោលជើងបួនតាមក្រោយទៅ ដល់វាកន្លែងចងអណ្តើកនោះ ក៏វាបោលទៅមុនចូលគម្ពោធស្មៅមួយវាកេះងុយៗ ។
តាចាស់រត់ទៅដល់វាខាំបានអណ្តើកមួយ ហើយបោលទៅទៀត ខាំបានអណ្តើក ៦-៧ ដល់ថ្ងៃត្រង់ តាចាស់ឃ្លានពេកណាស់ ក៏អង្គុយគិតស្រាយបាយស៊ី ។ ឆ្កែមើលទៅខាងឃើញក្របីមួយហ្វូងក៏បោលទៅដេញខាំក្របី ក្របីបោលចូលស៊ីស្រូវអ្នកស្រុក តាចាស់ឃើញហើយរត់ទៅដេញឆ្កែ ដេញក្របីចេញពីឆ្កែៗបោលមកស៊ីបាយអស់ ហើយបោលទៅបាត់ ។
ឪពុកក្មេកម្ចាស់ឆ្កែវិលមកវិញរកបាយស៊ីគ្មានឆ្កែស៊ីអស់ ខឹងណាស់ដេញវាយពុំទាន់ ណាអស់កម្លាំងឃ្លានបាយ ណាផ្លូវឆ្ងាយក៏ខំដើរមកផ្ទះវិញ ទាំងអត់បាយដើរពុំរួច បន្ទោសឆ្កែមិនបាន ពិតឆ្កែវាចំណាំតែអញ្ចឹង ។ ដល់ផ្ទះស៊ីបាយរួចហើយ ប្រាប់កូនប្រសាថា “ទៅផ្ទះចុះព្រឹកសឹមមកវិញ” ។ ដល់យប់កូនប្រសាមកលបស្តាប់តាយាយគិតគ្នាទៀត ។
លុះដល់យប់តាយាយចូលដេក តាប្រាប់យាយពីរឿងដែលកូនប្រសាធ្វើសព្វគ្រប់ហើយ តាឲ្យយាយជួយគិតទៀត ។ ដូនចាស់ប្រាប់ថា “ពីមុខវាធ្វើឆ្កែ តាឯងធ្វើម្ចាស់ វាធ្វើបាបតាឯងបាន ដូច្នេះព្រឹកនេះតាឯងឲ្យវាធ្វើម្ចាស់តាឯងធ្វើឆ្កែវិញ” ។តាយាយគិតគ្នាហើយដេកទៅ ។ ចៅនោះលបស្តាប់បានការហើយ ក៏ទៅដេកឯផ្ទះធ្វើវាហី ។
ព្រឹកឡើងចៅនោះទៅបំរើឪពុកក្មេកម្តាយក្មេកទៀត ។ តាយាយឲ្យកូនក្រមុំលើកបាយមកឲ្យស៊ីៗរួចហើយ ក៏តាប្រាប់ថា “កូនអើយ! ពីម្សិលម៉ិញឯងធ្វើឆ្កែ ថ្ងៃនេះឯងធ្វើម្ចាស់អញៗធ្វើឆ្កែវិញ” ។ ចៅនោះឆ្លើយបាទ ហើយពូនបាយទឹកទៅ ឯតាវារធ្វើឆ្កែបោលតាមក្រោយ ។ លុះហួសពីផ្ទះបន្តិចវាខំដើរលឿន កុំឲ្យឪពុកក្មេកវាបោលទាន់ ។
តាបោលពុំទាន់ដ្បិតខ្លួនចាស់ដើរត្រុកៗតាមក្រោយវា ក៏វាបែរមកថា
“ឆ្កែអីស៊ីតែបាយបង្អស់ទៅមុខមិនទៅដើរតែក្រោយម្ចាស់ រកអណ្តើកម្តេចបាន?” ថាហើយវាយឆ្កែឲ្យបោលទៅមុខ ។ តាបោលក្នុងស្មៅមិនរួចចេះតែដើរតាមក្រោយ អណ្តើកក៏រកមិនបាន កូនប្រសាវាយស្ទើរស្លាប់ ហត់ស្ទើរដាច់ខ្យល់ តែពុំហ៊ានស្តីព្រោះខ្មាសកូនប្រសា ។
លុះទៅឆ្ងាយដល់ថ្ងៃត្រង់ វាស្រាយបាយស៊ីហើយវាថា “ឆ្កែអីរកអណ្តើកមិនបាន ដើរតែក្រោយមនុស្ស ស៊ីតែបាយបង្អស់” ហើយវាមិនឲ្យបាយស៊ី វាឲ្យតែឆ្អឹងឆ្អែងអង្គៀមក៏មិនបែក ដ្បិតគ្មានធ្មេញឃ្លានណាស់អង្គុយតែមើលមុខវា ទាល់តែវាស៊ីអស់ វាវាយមួយព្រនង់ទៀត វាថា “ណ្ហើយទៅផ្ទះចុះបើមិនផេះទេ ឆ្កែអីឆ្នែងយ៉ាងហ្នឹង” ហើយវាឡើងដើរវិលទៅផ្ទះវិញ ។
តាចាស់ហត់ណាស់វារមិនរួច ឡើងដើរទៅតាមក្រោយ ចៅកម្លោះទៅដល់ផ្ទះប្រាប់ម្តាយក្មេកថា “ម៉ែ! រកអណ្តើកមិនបានទេ ព្រោះឆ្កែមិនស្វាក់” ។
តាចាស់ខឹងណាស់ប្រាប់កូនប្រសាថា “ឯងទៅផ្ទះចុះព្រឹកសឹមមកវិញ” ។ ចៅនោះក៏លាទៅ ដល់យប់មកពួនលបស្តាប់ក្រោមផ្ទះទៀត ។
លុះដល់យប់តាយាយចូលដេក តានិយាយប្រាប់យាយពីរឿងកូនប្រសាធ្វើបាប ហើយបង្អត់ទាំងបាយផង ។ ដូនថា “ណ្ហើយឲ្យកូនទៅវាទៅផ្តាច់វាមិនបានទេអានេះ មានប្រាជ្ញណាស់ ឯងគិតអីវាដឹងមុនទាំងអស់ វាធ្វើបាបស្ទើរតែនឹងស្លាប់ម្តេចក៏មិនរៀង” ។
តាចាស់ឆ្លើយថា “នឹងឲ្យទៅវា មើលទៅរូបរាងមិនសមនឹងកូនយើងសោះ ប៉ុន្តែយើងធ្វើកលឲ្យវាខឹង ឲ្យវាជេរម្តាយ វាមិនជេរ ដូច្នេះដូនជួយគិតអញម្តងទៀត បើវាធ្វើតាមមិនបានសឹមផ្តាច់វា” ។ ដូនចាស់ថា “អើ! ឥឡូវនេះមានតែពេលមាន់រងាវឡើង តាឯងលប់មុខស៊ីស្លា ហូបបាយ ហើយចូលទៅក្នុងការុងមួយ ការុងមួយទៀតច្រកអង្ករ បើព្រឹកឡើងវាមកខ្ញុំប្រាប់ថា តាឯងទៅផ្សារទិញអីវ៉ាន់ ហើយខ្ញុំប្រាប់វាឲ្យរែកទៅ ទៅឲ្យទាន់វេលាស៊ីបាយព្រឹក ដ្បិតផ្លូវទៅផ្សារក៏ឆ្ងាយដែរ បើវារែកទៅមិនទាន់ មកវិញផ្តាច់វាយ៉ាងងាយ មួយទៀតដល់ពាក់កណ្តាលផ្លូវវាធ្ងន់ វាប្រហែសវាឃើញថាស្ងាត់ហើយវាជេរមិនខាន” ។ តាចាស់និយាយគិតគ្នា ហើយដេកទៅ ។ ឯកូនប្រសាលបស្តាប់នៅក្រោមផ្ទះ ដឹងការណ៍ហើយក៏ទៅដេកឯផ្ទះ ។
លុះព្រឹកឡើងចៅនោះរៀបខ្លួន ដើរចេញទៅបំរើឪពុកក្មេកទៀត ដល់ហើយម្តាយឲ្យកូនក្រមុំលើកបាយមកឲ្យចៅនោះស៊ីទៀត ស៊ីហើយក៏ប្រគល់អំរែកឲ្យកូនប្រសារែកទៅតាមឪពុកក្មេកឯផ្សារ ដូចគិតគ្នាពីល្ងាចនោះ ។ ចៅនោះរែកដើរទៅហើយគិតថា “ម្តងនេះអញធ្វើឲ្យឪពុកក្មេកអញនេះ ឲ្យកូនមកអញ កុំឲ្យរកកលធ្វើបញ្ឆោតអញក្រោយទៀត” ហើយគិតតែរែកទៅដល់ពាក់កណ្តាលផ្លូវ ដាក់អម្រែកចុះ ហើយថា ការុងនេះចងមាត់មិនជាប់ ក៏យកខ្សែចងថែមទៀត លុះរែកដើរទៅដល់កណ្តាលផ្លូវមានព្រែកមានស្ពាន ក៏ដាក់អម្រែកលើស្ពានត្រង់ចុងក្តារ នៅតែបន្តិចនឹងធ្លាក់ពីស្ពានហើយថា “អញអើយថ្ងៃណាស់ហើយ ម្ល៉េះសមឪជេរមិនខាន អម្រែកធ្ងន់រែកម្តេចទាន់ ណ្ហើយ! ឪជេរក៏ជេរចុះ អញដាក់នៅលើនេះទៅវាលសិន រួចសឹមទៅទៀត” និយាយបណ្តើរដើរទៅបណ្តើរ ។
មួយស្របក់ក៏កាន់ឈើមួយធំ ដើរមកពីនាយបុកក្តារស្ពានឮគ្រាំងៗ ធ្វើជាដំរីឆ្លងស្ពានហើយស្រែកថា “នរណាដាក់អំរែកនៅលើស្ពាន ដំរីអញវាជាន់ខូចអស់ហើយ យកចេញឲ្យឆាប់” ស្រែកហើយបុកក្តារដើរគ្រាំៗចូលមក ។
ឯតាចាស់នៅក្នុងការុងគិតស្មានថាជាដំរីមែន ភ័យក្រែងជាន់ស្លាប់ក៏បម្រះជៀសផ្លូវដំរី ហួសពីក្តារធ្លាក់ទៅក្នុងទឹកៗ ចូលការុងឈ្លក់ទឹកត្រដរញ័រទាំងការុងស្ទើរតែនឹងស្លាប់ ។ ឯកូនប្រសាឃើញដូច្នោះ ក៏ទុកឲ្យផឹកទឹកបន្តិចកុំឲ្យអស់ខូចទៀត ហើយធ្វើជាដើរមកពីវាលស្រែកថា “នរណាហ៊ានបរដំរី ឆាយអំរែកអញធ្លាក់ក្នុងទឹកទទឹកអង្ករអស់ ឱអញអើយ! ឪជេរថែមទៀតហើយ ថ្ងៃក៏កាន់តែខ្ពស់ ហើយអង្ករក៏ទទឹកអស់ថែមទៀត” ។ អ្នកកម្លោះឃើញឪក្មេកបម្រះញ័រក្នុងការុងក៏ថា “ឱមានទាំងត្រីមកបបេះផង ណ្ហើយអញចុះទៅស្រង់ឡើងមកមើល” ថាហើយក៏លោតទៅស្រង់ឡើង មកមើលហើយថា “អើបើវាទទឹកនឹងស្រាយហាលថ្ងៃ ហើយរែកយកទៅ ឲ្យម៉ែធ្វើនំបញ្ចុកឲ្យឪ” ។
ថាហើយស្រាយមើលឃើញតានៅក្នុងការុងក៏ថា “ឱឪអើយម្តេចមិនស្រែកប្រាប់ខ្ញុំ កុំអីស្លាប់ទៅហើយ គេបរដំរីមកពីណា មិនដឹងគេឲ្យដំរីឆាយធ្លាក់ទៅក្នុងទឹក” ។ តាឮហើយឡើងឈរដើរវិលមកផ្ទះវិញ មិនមានស្តីមួយម៉ាត់ ដល់ទៅផ្ទះអស់ចំណេះមិនហ៊ានគិតទៀត ក៏រៀបការកូនក្រមុំឲ្យទៅអ្នកកម្លោះនោះទៅ ៕